از انجمن افغانان تا تلویزیون آلمان

مقشوش: چه انگیزه ای سبب شد تا در سال‌های دانشجویی فعالیت های مدنی و اجتماعی در قبل افغانستان و افغانهای مقیم آلمان را آغاز کنید؟
حس وطن دوستی در تمام انسان ها هست. هر چند اگر آدمی از وطن خود بسیار دور باشد و یا مثل من خاطرات بسیار کمی از وطن داشته باشد چرا که در سنین کم از کشور خارج گشتیم. اوایل 2002 که حکومت نویی در افغانستان بر سر کار آمد و فصلی نویی شکل گرفت. این اتفاق باعث شد تا حس وطن پرستی در ما برجسته تر گردد و تصمیم گرفتیم که در حد توان خویش به وطن کمک کنیم تا آباد گردد. در سال 2002 ما فعالیت های دانشجویی را آغاز کردیم. هر چند در ابتدا رسمی نبود
حدود شصت دانشجو افغان از سرتاسر آلمان جمع شدیم و به صورت گروهی فعالیت هایی را آغاز کردیم. ما گروه طب، اقتصاد و... داشتیم تا در هر یک از این موارد به افغانستان کمک نماییم. با وزارت خارجه آلمان در تماس گشتیم تا کمک ها را به افغانستان بفرستیم. هر چند در آن سالها هنوز پروازهای مستقیم به افغانستان آغاز نشده بود و کمک ها با استفاده از طیاره های نظامی ارسال می گشت

مقشوش: به نظر شما شرایط برای فعالیت های دانشجویی درباره افغانستان در این سال‌ها تا چه اندازه تغییر و محبوب‌تر شده است؟
در آن زمان فعالیت ها خیلی کمتر بود. یکی از مشکلات اساسی ما کمبود دانشجو در جامعه افغانان مقیم آلمان به حساب می آمد. اکثر مهاجرینی که به اینجا می آیند، بیشتر مشغول به کار می شوند. این کمبودها حدود ده سال بعد کمتر گردید و فعالیت های دانشجویی رونق گرفت
فعالیت های دانشجویی در سالهای 2011 به بعد خیلی زیاد شد و انجمن های زیادی مشغول به کار شدند اما متاسفانه فعالیت ها بعد از 2016 خیلی کمرنگ گردید. شاید علت آن به این خاطر بوده که از طرف دولت وقت و مردم افغانستان استقبال مناسبی از فعالیت های دانشجویان ساکن آلمان صورت نگرفت. فعالیت های دانشجویی فعلا خیلی کمرنگ می باشد

مقشوش: چه انگیزه ای سبب شد که شما همراه دوستان تان انجمن افغان های صلح ساز را ایجاد کردید و چه فعالیت های علمی، فرهنگی و مدنی در این سالها از طریق انجمن انجام داده اید؟ چه استقبالی از انجمن و برنامه های آن شد؟
به مدت ده سال کمک مستقیم به افغانستان را داشتیم ولی به این نتیجه رسیدیم که ما مشکلات بزرگتری نیز داریم. مشکل ما جامعه افغانان مقیم آلمان می باشد چرا که از منظر فرهنگی رشد کمی داشته است. حتی افرادی که در دهه هشتاد میلادی نیز به آلمان آمده بودند اما از زمانی که افغانستان خارج شده اند کدام رشد فرهنگی نداشته اند. در آن سالها خبری از تلویزیون ها و رسانه های تصویری به زبان فارسی دری نداشتیم تا سطح فرهنگی مردم را بالاتر ببرد. پس تصمیم گرفتیم تا روی افغانان مقیم آلمان کار کنیم
یک مشکل دیگر ما این بود که نسل نو متولد آلمان نیز با زبان مادری خود آشنایی نداشتند همچنین والدین ایشان نیز تسلط کمی به آلمانی داشتند پس این دو نسل نمی توانستند با یکدیگر ارتباط برقرار نمایند. برای تربیت یک طفل نیاز به ارتباط فشرده می باشد. یکی از برنامه های ما برگزاری کلاس های آموزش زبان مادری به نوجوانان و جوانان بود. در این باره با دانشگاه هامبورگ هماهنگ کردیم. در آنجا کلاس در اختیار ما گذاشتند و اساتید ما نیز افغانان بودند
ما به دنبال آن بودیم تا حق رای را برای افغانان خارج از کشور به دست آوریم. می خواستیم مثل دیگر کشورها افغانان بتوانند به سفارت افغانستان بروند و رای بدهند. رای اتباع خارج از کشور نادیده گرفته می شد. متاسفانه وقتی این موضوع را با حکومت افغانستان در میان گذاشتیم، شدیدا مخالفت کردند

مقشوش: در این سالها یکی از مهم ترین نگرانی های جامعه افغانان مقیم آلمان این است که جامعه میزبان شناخت کمی از آنها دارد. برنامه تلویزیونی که شما به آلمانی درباره جامعه افغانان داشتید تا چه اندازه توانست این معضل و چالش را رفع نماید و آیا این برنامه مورد استقبال قرار گرفت؟
از دیگر فعالیت های ما از طریق انجمن می توانم به برنامه تلویزیونی اشاره کنم. این برنامه را در یکی از تلویزیون های آلمان پخش می کردیم. این چنین برنامه ای را هیچ ملیت دیگری نتوانسته بود پیش از ما انجام دهد. در این برنامه به مشکلات جوانان افغان در آلمان می پرداختیم و به زبان آلمانی نیز اجرا می کردیم. این برنامه حدود چهار سال فعالیت داشت هم از طریق تلویزیون و هم از طریق شبکه های مجازی پخش می گردید
استقبال خوبی از سوی جوانان شد و برنامه در شبکه های مجازی مثل فیسبوک و یوتیوب خیلی محبوب گردید. همچنین خواستیم تا برنامه ای به زبان فارسی دری برای پدر و مادرها هم داشته باشیم چرا که تسلط کمی به زبان آلمانی دارند. نام این برنامه انعکاس بود که از طریق یکی از شبکه های افغانی منتشر گردید که از آلمان پخش می شد. استقبال چندان خوبی از آن برنامه صورت نگردید. از آن جایی که ما از سمت هیچ نهادی کمک مالی نمی شدیم و اتفاقا خود ما نیز دانشجو بودیم. بیشتر از یک سال نتوانستیم پخش آن را ادامه دهیم چرا که نمی توانستیم هزینه آن را بپردازیم
بعد از ما نیز برنامه تلویزیونی دیگری در تلویزیون های آلمان پخش نشد. نه تنها افغانان بلکه ترک ها نیز نتوانستند چنین برنامه ای داشته باشند
استقبال کمی از سوی مخاطبین آلمانی از برنامه تلویزیونی ما وجود داشت. یک سیاست کلی از طرف آلمان و دیگر کشورهای غربی وجود دارد تا مردم در ناآگاهی بمانند چرا که در چنین شرایطی بهتر می توانند بر مردم حکومت کنند. در سالهای 1960 دانشجویان آلمانی به خاطر حقوق بشر در منطقه ما تظاهرات می کردند و حتی یک دانشجو نیز کشته می شد اما اگر الان از دانشجویان آلمانی بپرسید که افغانستان کجاست؟ اصلا نمی دانند که کشوری به نام افغانستان وجود دارد یا نه؟
حکومت جوانان را نسبت به خارجیان بی اطلاع نگه می دارند و معلومات محدودی نسبت به خارج از آلمان به جوانان می دهد

احمد سهیل احمدی
18.4.22