سرگردانی فعالان افغان در غرب

مقشوش: در این ماه ها که در لندن اقامت دارید، به نظر شما موضوع زن افغانستان تا چه اندازه برای سیاسیون و به خصوص اعضای پارلمان بریتانیا اهمیت دارد؟
در حدود یک سالی که در بریتانیا هستم، نشستهای مختلفی با فعالین امور حق بشری، اعضای پارلمان و... داشته ام، تمرکز خوبی روی مسئله زنان دارند اما درباره اینکه تا چه اندازه به وضعیت زنان در افغانستان می پردازند، باید بگویم که هر چند نگرانی های خویش را نسبت به وضعیت زنان در افغانستان نشان می دهند اما من شخصا هیچ گونه عکس العمل جدی از طرف این جریانات ندیدم تا نسبت به بحث تحصیل دختران، جایگاه زنان در سیاست و بحث حقوق بشر در افغانستان قدم جدی برداشته باشند. اینان تنها وعده می دهند که درباره چنین وضعیتی خاموش نمی مانند و درباره وضعیت زنان افغانستان در پارلمان نیز سخن می گویند
دو نشستی که درباره وضعیت زنان افغان در پارلمان بریتانیا برگزار شده بود اما جنبه عملی نداشت تا وضعیت زنان را بهبود ببخشد. به نظرم پالیسی های جهانی نیز درباره زنان افغانستان هم بی نتیجه و ظاهری می باشد و در اصل به دنبال این هستند تا در پشت پرده معامله های سیاسی را انجام دهند. اگر تمرکز جامعه جهانی روی مسئله زنان جدی می بود، در مدت یک سال از حکومت امارت اسلامی لااقل تغییراتی روی وضعیت زنان پیش می آمد

مقشوش: در اسکان اضطراری که صدها زن نخبه افغان از کشور خارج شدند، از وضعیت فعلی آنها به خصوص آنهایی که به بریتانیا انتقال یافته اند، خبر دارید؟
در بحث اسکان اضطراری که چهره های مطرح مثل زنان از افغانستان خارج شده اند، با تعداد زیادی از اینها در ارتباط هستم. متاسفانه در کشورهای بیگانه وضعیت خوبی ندارند و باید زندگی را از صفر دوباره آغاز نمایند چرا که تمام فعالیتهای ایشان در افغانستان ختم گردیده است. اتفاقا تحت فشار و استرس قوی قرار دارند و از درد بی وطنی و مهاجرت رنج می برند. همچنین از اینکه تمام ارزشها را از دست داده اند، بسیار ناراحت می باشند. ایشان می خواهند نسبت به وضعیت در افغانستان اعتراض نموده و آواز خویش را بلند نمایند. این زنان نمی خواهند دست از مبارزه بردارند

مقشوش: در دوران هفت ساله آقای اشرف غنی ما شاهد جنبش های مختلف مدنی بودیم که معترضان بارها به خیابان ریختند، زنان در این اعتراضات چه نقشی داشتند؟ و به نظر شما عامل شکست این اعتراضات از تبسم تا رستاخیز چه کسانی بودند؟
در دوران هفت ساله حکومت آقای اشرف غنی جنبشهای زیادی شکل گرفت. در نظام سابق مشکلات بسیاری وجود داشت و ما نمی توانیم از آن چشم پوشی نماییم. چرا که گروه ها و حلقات مافیای زیادی در کنار حکومت وجود داشتند. قتلها، ترورها و حملات دهشت افگنانه بسیاری صورت گرفت. از جمله می توان به جنبش تبسم، روشنایی و... اشاره نماییم. همچنین آخرین جنبش نیز که بعدها به جنبش رستاخیز نام گذاری گردید و جریانات سیاسی و استفاده جو از آن جنبش سوء استفاده کرده و بر آن موج سواری نمودند. به نظرم در افغانستان سیاسیون مافیایی که از صحنه قدرت دور می شوند، درصدد این می باشند تا از جنبش های اعتراضی و احساسات مردمی سواستفاده نموده و به نفع خویش شرایط را رقم بزنند
جنبش رستاخیز را ما ایجاد کردیم و دست به تظاهرات زدیم که با حمله نیروهای حکومت بهم خورد و با شلیک نیروهای حکومت سابق عده ای از معترضان کشته و یا مجروح گردیدند. عملا این جنبش بعد از آن بهم خورد و گروه های مافیایی از آن استفاده کردند تا خواستند به حکومت نشان دهند که تا چه اندازه حامی و نفوذ دارند و اگر به ایشان چوکی داده نشود، می توانند با استفاده از حامیان خویش جلوی حکومت بایستند. در جنبش روشنایی هم یک عده از رهبران قوم هزاره نیز از اعتراضات به حق مردم سواستفاده نمودند
همیشه جنبشها مردمی آغاز گردیده اند اما سیاسیون و مافیاها از آن سوء استفاده کرده و باعث شکست آن شدند. با این حال خوش بین بودم که مردم افغانستان در مقابل ظلم و ستم خاموش نمی باشند اما همه چیز بهم خورد و امروز صدای اعتراضی دیگر به گوش نمی رسد

احمد سهیل احمدی
8.9.22