ایستادگی باورنکردنی زنان

مقشوش: یک سال مبارزه مدنی و مسالمت آمیز فعالان زن در داخل و خارج از کشور تا چه اندازه موفقیت آمیز می دانید؟
یک سال تمام از فروپاشی حکومت سابق می گذرد. پانزده آگوست 2021 که طالبان حاکمیت افغانستان را به دست گرفتند، زنان افغانستان مثل قهرمانان ایستادند. تا امروز که یک سال از حکومت موقت امارت اسلامی می گذرد، زنان نگذاشتند تا شعله مبارزه در وجود ایشان خاموش گردد. به نظرم این تظاهرات موفق بوده چون بعد از گذشت یک سال هنوز هیچ کشوری حتی پاکستان حکومت موقت امارت اسلامی را به رسمیت نشناخته است. در هیچ کجای جهان امارت اسلامی مشروعیت ندارد و این بزرگترین دستاورد فعالان زن می باشد
زنان افغانستان در این مدت به جهان ثابت نمودند که زن امروز افغان فرق دارند با زنانی که بیست شش سال پیش در دور اول امارت اسلامی می زیستند و طالبان آن زنان را به حاشیه رانده بودند. در آن دوران تمام مکاتب دخترانه تعطیل بود و زنان از همه چیز حتی کار محروم بودند. طالبان این بار نتوانستند زنان را خانه نشین نمایند. زنان بعد از یک سال هنوز سرپا ایستاده و مبارزه می کنند
در این مدت زنان تمام تلاش خویش را کردند و با آن چه که در توان خویش داشتند به میدان مبارزه آمدند. هیچ مردی در کنار ما ایستاده نبود و اگر مردان افغان هم در کنار زنان افغان را می ایستادند، آن وقت شاید به اهداف برحق خویش می رسیدیم. زنان قهرمانان از حق خویش دفاع نمودند و من دست تمام زنان افغان را می بوسم چون در کنار یکدیگر ایستاده ایم و این راه را ادامه می دهیم

مقشوش: از آنجایی که شما در ماه های ابتدایی حکومت موقت امارت اسلامی در کابل بوده اید، چه شد که تظاهرات خیابانی زنان افغان آغاز گردید؟ این اعتراضات تا کجا ادامه داشت؟
من یازده سال فعالیتهای مدنی در افغانستان داشتم. در این مدت علیه طالبان و دشمنان نظام سابق می ایستادم و دفاع می نمودم. زمانی که امارت اسلامی بر افغانستان مسلط گردید، ما زنان در روز سوم ورود طالبان به کابل مبارزات خویش را شروع کردیم و در اولین قدم خواستیم نگذاریم تا زنان با ترس در خانه ها بمانند. ما این جرئت را به خواهران خویش دادیم تا از خانه بیرون شوند. با لباسهای معمولی و رنگی خویش از خانه بیرون رفتیم و به طور عادی رفتار کردیم. این حرکت باعث گردید تا زنان همچنان به زندگی عادی خویش ادامه دهند
تظاهرات مدنی را زمانی شروع کردیم که متوجه گشتیم، امارت اسلامی بعد از ختم نماز جمعه کابینه خویش را اعلام می کنند و زنان را از مشارکت سیاسی حذف نموده اند. به سرعت برنامه ریزی کردیم و صبح جمعه تظاهرات را در پیش هوتل آریانا برگزار نموده و دست به دادخواهی و حق خواهی زدیم. متاسفانه در همان روز تظاهرات مسالمت آمیز ما با خشونت روبه رو گردید
اعتراضات خیابانی تا به حال ادامه دارد اما خودم بنا بر مشکلات در چهارده اکتبر از افغانستان خارج شدم. آخرین تظاهرات خیابانی که خودم در آن شرکت نمودم، در دهم اکتبر به مناسبت تعطیلی مکاتب، وزارت زن و عملا وضعیت نامناسب زنان اعتراض خیابانی را برگزار کردیم

مقشوش: رسانه های داخلی و خارجی تا چه اندازه نقش خود را در انتشار اخبار تظاهرات به خوبی اجرا نموده و در کنفرانس های مطبوعاتی که زنان معترض برگزار می نمودند و آیا تمام خواسته های شما را منعکس ساختند؟
رسانه ها داخلی تا حدودی توانستند کار نمایند اما به مرور زمان محدود گشته و دچار سانسور شدند. بخش قابل توجه ای از رسانه های داخلی نیز در این مدت بسته شدند. رسانه های خارجی تا حدودی توانستند برنامه تظاهرات را به خوبی نشان دهند. با این حال با وقوع جنگ اوکراین افغانستان به حاشیه رانده شده و کمتر به موضوع افغانستان و زنان آن در جهان پرداخته اند
ما چندین کنفرانس مطبوعاتی در مکان های مختلف از جمله میدان هوایی کابل، دفتر خانم فوزیه کوفی، در دفتر موسسه خودم و... برگزار نمودیم و در آن به تشریح مشکلات زنان از جمله نبود مشارکت سیاسی زنان، تعطیلی وزرات امور زنان و... پرداخته ایم. مبارزات ما از تظاهرات خیابانی و کنفرانس های مطبوعاتی تا اعتراض در شبکه های مجازی گستردگی دارد
چند روز قبل از تظاهرات خیابانی و کنفرانس های مطبوعاتی با تمام رسانه های دیداری و شنیداری از داخل و خارج هماهنگ نموده و اخبار برنامه را به ایشان می گفتیم. واقعا رسانه ها حامی ما بودند. در واقع رسانه ها و فعالین مدنی بالهای اصلی جامعه می باشند. در تمام برنامه ها خبرنگاران نقش مهمی در انعکاس و برگزاری آن داشتند. برنامه های ما از سوی رسانه ها هیچ گاه سانسور نگردید. در کنفرانسها نسبت به مشکلات در ابتدا اعتراض می نمودیم، همچنین تحلیل خویش را بیان می کردیم، سپس راه حل آن را هم ذکر نموده و پس از قرائت قطع نامه یک مدتی را نیز برای رسیدگی به خواسته ها را اعلام می کردیم. کنفرانسهای مطبوعاتی بعد از خروج من نیز ادامه داشت اما با دستگیری زنان معترض به این نتیجه رسیدیم تا کنفرانسها را در مکان های سرپوشیده در حالی برگزار گردد که صورت زنان معترض در کنفرانس پوشیده باشد تا ایشان شناسایی نشوند

احمد سهیل احمدی
17.8.22