محدودیت خبر و رنج پناهندگی

مقشوش: با توجه به اینکه شما فعال امور پناهندگان هستید، چقدر تصاویر و اخباری که از مسیر مهاجرت در رسانه ها منتشر می گردد، واقعیت پنهان مهاجرت و پناهندگی را انعکاس می دهد؟
رسانه ها واقعیت وضعیت داخل کمپ ها را نشان نمی دهند چرا که برخی کشورها محدودیت های زیادی در برابر خبرنگاران می گذارند. آن دسته از خبرنگارانی که واقعا آزاد هستند نیز مسئولان اجازه نمی دهند که داخل کمپ های پناهندگان شوند. فقط خبرنگاران می توانند از پشت فنس ها و دیوارها عکس بگیرند که این خود واقعیت نیس
در کمپ ها اتفاقات زیادی متاسفانه می افتد. مثلا در کمپی که برای هفت هزار نفر احداث گردیده، اما پانزده تا بیست هزار نفر زندگی کنند ولی نهایت ده بیست تا توالت و حمام بیشتر نباشد قطعا خودتان می فهمید که چه وضعی برقرار هست. متاسفانه این واقعیت ها به بیرون درز نمی کنند
ما دو نوع رسانه داریم. رسانه هایی بزرگی که برای دولت ها کار می کنند و یا زیر نظر سیاست های اتحادیه اروپا فعالیت دارند در نتیجه آنها هیچ گاه نمی خواهند که واقعیت را نشان دهند. در مقابل رسانه ها و خبرنگاران آزادی مثل شما که به هیچ جا وابسته نیستید و واقعیت ها را بازگو می نمایید. متاسفانه دولت ها اجازه نمی دهند که دسته دوم حتی وارد کمپ شوند. خبرنگاران آزاد مجبورند تا شنیده ها و دیده هایی افرادی مثل ما که داخل کمپ رفته ایم را بازگو نمایند
تنها راه نجات پناهندگان این است که با خبرنگاران آزاد همکاری نمایند تا به حق و حقوق اولیه خویش برسند. امروزه هر کسی با داشتن صفحه شخصی در فیسبوک، توییتر، اینستاگرام و یوتیوب می تواند یک رسانه باشد. به نظرم بهترین و تنها راه فعالیت در همین شبکه های اجتماعی است تا جهانیان صدای آنها را بشوند. متاسفانه اکثر پناهندگان از سواد حقوق بالایی برخورد دار نیستند و نمی دانند که حقوق واقعی آنها چیست. یعنی با یک وعده غذا و یک چادر که در آن زندگی می کنند، به نظر آنها حق ایشان همین هست. در حالی که دولت اجبارا باید همان طور که از شهروندان خویش نگه داری می کند می بایست پناهندگان را نیز ساپورت نماید. چرا که دولت های اتحادیه اروپا معاهده ژنو را امضا کرده اند. ژنو دولت ها را مجبور می سازد تا از پناهندگان همانند شهروندان قانونی آن کشور نگه داری کنند

مقشوش: چرا در عصر ارتباطات آزاد فعالان نمی توانند دولت ها را بر اساس ژنو مجبور سازند تا وضعیت را تغییر دهند؟
ما بیکار ننشسته ایم. بلکه با تمام قدرت و توان خویش جلو می رویم. متاسفانه تمام دولت ها با هم همکاری می کنند و مثل اتحادیه هستند. وقتی در یک اتحادیه سی کشور تصمیم می گیرند تا یک قانونی را اجرا نمایند عملا پنجاه یا صد فعال مدنی مثل من نمی توانند به تنهایی کاری انجام دهند. ظاهرا می توانیم ما به دادگاه لاهه شکایت نماییم اما در واقعیت تا به حال ده ها بار شکایت کرده ایم ولی هیچ جوابی به ما نداده اند

مقشوش: چرا فعالان مدنی سعی نمی کنند تا از طریق بازی های سیاسی یعنی انتخابات قوانین و وضعیت را تغییر بدهند؟
راه وجود دارد ولی قوانین را به شکلی تصویب نموده اند که دست فعالان مدنی و نامزدهای متفاوت را برای تغییر قانون کوتاه نموده اند. یک نفر در پارلمان نمی تواند در برابر صد و هشتاد نماینده بایستد

مقشوش: به نظر شما در حالی که احزاب چپ گرا در اروپا ادعای حمایت از پناهندگان را دارند اما وضعیت تغییری نمی کند؟
احزاب چپ گرا شعارهای حقوق بشری، دفاع از اقلیت ها و پناهندگان می دهند تا رای کافی به دست آورند اما در واقعیت هیچ اقدام عملی انجام نمی دهند. تا به حال کدام یک از احزاب چپ گرا برای حقوق اولیه پناهندگان کاری انجام داده اند؟ هشت سال در یونان حزب چپ گرا دولت را در اختیار داشت و یک سال می شود که حزب مقابل به قدرت رسیده ولی در این مدت حتی یک نفر از پناهندگانی که بیش از پانزده سال در یونان اقامت قانونی داشته اند، نتوانستند شهروندی یونان را به دست آورند. در حالی که طبق قوانین اروپا هر فردی که هشت سال در کشوری قانونی زندگی کند، می تواند شهروندی را کسب نماید. من افغان های بسیاری را می شناسم که بیش از پانزده سال در اینجا زندگی می کنند اما چرا در هشت سالی که قدرت در اختیار چپ ها بود، هیچ یک به شهروندی قبول نشدند؟

مقشوش: از روز جهانی پناهنده 2020 تاکنون قوانین و شرایط سخت تری در مقابل مهاجران و پناهندگان اتخاذ گردیده و حوادث تلخی در کمپ های مختلف اروپا اتفاق افتاده است ، شما به عنوان یک فعال امور پناهندگان به مردم عامه ای که پشت دیوارهای کمپ ها زندگی می کنند، چه پیامی دارید؟
در ابتدا روز پناهنده را خدمت پناهندگان عزیز تبریک می گویم و امید دارم که روزی برسد تا هیچ پناهنده ای در دنیا نداشته باشیم و هر فردی در صلح و امنیت در وطن خویش زندگی کند چرا که هیچ کشوری وطن خود آدم نمی شود
به افرادی که امشب زیر یک سقف امن می خوابند و غذایی برای خوردن نیز دارند. آنها در امنیت زندگی می کنند و می دانند که فردا نیز غذا می یابند. وقتی به فرودگاه می روند هیچ کس با چشم بد به آنها نگاه نمی کند و پولیس او را به زندان نمی برد. به آنها می گویم که در همان جایی که آنها زندگی می کنند هزاران پناهنده وجود دارند که در کمپ ها زندانی هستند. در یک خیمه تا ده نفر با هم زندگی می کنند اما در حالی که وقتی باران می آید، گل تمام کف را می پوشاند
بچه های پناهنده منتظر هستند تا کی از طرف سازمان ملل ماشینی بیاید تا یک وعده غذا میان آنها توزیع نماید. اصلا مهم نیست که آن وعده غذا را دوست دارند یا نه چرا که مجبورند آن را بخورند چون غذای دیگری وجود ندارد. پناهندگان اجازه ندارند تا از جزیره های مرزی به شهرهای مرکزی بروند. هزاران پناهنده مثل زندانی زندگی می کنند. مردم عادی باید پناهندگان را درک کنند. وقتی خدا به مردم دیگر نعمت زندگی را داده باید برای کمک به پناهندگان هم بشتابند چرا که همه ما انسان هستیم. باید دست به دست هم بدهیم و صدای خویش را بلند نماییم تا پناهندگان را از زندانی که دولت ها برای ایشان مهیا نموده آزاد کنیم تا آنها مثل ما زندگی خویش را به طور عادی ادامه دهند‌

مقشوش: از آنجایی که دولت آلمان ریاست کمیسیون اتحادیه اروپا را برعهده دارد و ادعا می کند که می خواهد قوانین و وضعیت پناهندگی در اروپا متحول نماید، آیا پناهندگان می توانند امیدوار باشند تا در روز جهانی پناهنده سال بعد وضعیت کمی برای آنها بهتر گردد و مثل یک انسان با ایشان رفتار شود؟
به نظرم اگر وضعیت از امروز بدتر نشود، باید پناهندگان خوشحال باشند. چون هر سال شرایط سخت تر می گردد. شما یاد کردید که آلمان ریاست اتحادیه اروپا را برعهده دارد و ادعا می کند که می خواهد وضعیت را تغییر دهد پس چرا هر ماه یک تا دو پرواز چارتر پناهندگان رد شده را به افغانستان می فرستد؟ چرا هر ماه حداقل سی پناهنده دیپورت می شوند از آلمان؟
جنگ در افغانستان شدت یافته و همه روزه صدها نفر در خشونت و ناامنی کشته و زخمی می شوند. مگر آلمان ها نمی بینند که روزانه جنگ در افغانستان چه می کند پس چرا ماهانه سی چهل نفر را به آنجا به زور برمی گردانند؟
شاید آلمان ها برای نمایش کارهای زیادی جلوی تلویزیون انجام داده باشند. مثلا می آیند پناهنده ای را بغل می کنند و به دست او یک شاخه گل می دهند ولی در واقعیت هیچ کاری نکرده و وضعیت بدتر می شود. تا دو سال پیش قبولی در آلمان حدود شصت تا هفتاد فیصد بود ولی امروز به بیست و پنج تا سی فیصد رسیده آن هم در شرایطی که به خاطر کرونا پناهنده کمتری به آلمان آمده است. باقی پناهندگان بی سرنوشت در کمپ های آلمان می مانند

احمد سهیل احمدی 23.6.21