اروپا و مادران پناهنده

مقشوش: به عنوان یک مادر و پناهنده چه خواسته ها و توصیه ای از طرف خودتان و دیگر مادران پناهنده از رهبران اروپا دارید؟
ما راه سخت مهاجرت را انتخاب کرده ایم. این راه اصلا آسان نبوده و نیست. مهاجرت در این راه مرگبار با بچه های کوچک واقعا طاقت فرسا می باشد. متاسفانه در کشورما خبری از امنیت نیست و نمی توانیم آنجا بمانیم. ما به اروپا آمدیم تا فرزندانم آینده بهتری داشته باشند و بتوانند پیشرفت کنند. از روزی که به اینجا آمدیم، روز به روز وضعیت سخت تر می شود و قوانین دست و پا گیری برای پناهندگان اجرا می کنند
درست است که عده ای محدودی از پناهندگان کارهای خلاف انجام می دهند ولی امیدوارم رهبران همه را به یک چشم نبینند و همه را مجازات نکنند
با این حال فکر می کنم که این رهبران اروپایی به خصوص رهبران زن ما را درک کرده اند و رفتار نسبتا خوبی دارند. سالهای گذشته رسیدگی بهتری از ما پناهندگان می شد. هر چند تعداد پناهندگان نسبت به قبل بیشتر شده اما عده ای از میان پناهندگان چه عرب ها، چه افغان ها و... بوده اند که اعمال غیر اخلاقی و قانونی انجام داده اند. رفتارهای پناهندگان روی نظر مسئولان تاثیر می گذارد

مقشوش: از آنجایی که کشورهای اروپایی مدعی حقوق بشر هستند و در ماه های اخیر شمار زیادی از شهروندان خویش را تحت پوشش واکسین قرار داده اند، آیا واقعا به داخل کمپ های پناهندگان نیز توجه ای شده است؟ وضعیت کرونا و محدودیت های قرنطینه در کمپ موقت کاراتپه چطور است؟
بلی در کمپ ریتسونا نوبت اول تزریق واکسن آغاز شده است و اعلام نمودند که هر کس می خواهد واکسن را دریافت نماید، بیاید و ثبت نام کند. هر چند عده ای از پناهندگان به خاطر شایعات از واکسناسیون می ترسند. خیلی ها به خاطر اخبار ضد و نقیض نمی خواهند واکسن دریافت کنند. واکسناسیون اجباری نیست
قرنطینه در کمپ ریتسونا وجود ندارد و هرکس می تواند آزادانه در کمپ و خارج از آن رفت و آمد کند. هر چند در داخل کمپ فقط در دفاتر مثل دفتر وکیل و... می بایست ماسک بزنیم. تا به حال افرادی که به کرونا مصاب شده اند، اگر وضعیت جسمی بدی هم داشته اند آنها را به شفاخانه در شهر منتقل می نمودند وگرنه در خانه به مدت دو هفته قرنطینه می گردند. چند خانواده در اطراف ما تا به حال به کرونا مبتلا شده اند

مقشوش: چه انگیزه ای سبب شد که معلم مدرسه جوانه سبز شد و چه خاطراتی از تدریس در مدرسه دارید؟
پس از آنکه از جزیره لسبوس خارج شدیم، چهار ماه در هوتل بودیم و سپس به کمپ ریتسونا آمدیم. فکر می کردیم که در کمپ ریتسونا بچه ها می توانند به مدرسه بروند و زبان یونانی نیز به آنها آموزش می دهند اما وقتی رسیدیم دیدیم که خبری نیست و آنهایی که پیش از ما اینجا بودند به ما گفتند که چند ماه می شود که ثبت نام کرده اند اما خبری از آموزش نیست
ما نگران تحصیل بچه ها بودیم چرا که آنها در سن طلایی آموزش هستند. چند وقتی گذشت تا اینکه با آقای غلامی آشنا شدیم. آقای غلامی اعلامیه منتشر نمودند و اعلام کردند که ما پناهندگان می خواهیم مدرسه خودگردان دایر نماییم تا بچه ها سرگردان نباشند. اتفاقا خیلی خوشحال شدم. در اعلامیه گفته بودند که برای فعالیت مدرسه از همکاری و همراهی شما استقبال می کنیم و به کمک شما نیازمندیم
خودم پیش قدم شدم و گفتم که به تدریس و معلمی علاقه دارم اما تجربه این کار را ندارم. آقای غلامی استقبال نمودند و اسم مرا به عنوان داوطلب نوشتند. مدرسه دایر گشت و به عنوان معلم افتخاری برای کلاس اولی ها در درس فارسی دری و ریاضی تدریس نمودم و تا جایی که از توانم برمی آمد به آنها آموزش می دادم
متاسفانه بعضی خانواده های وطندار ما مخالف تدریس فارسی دری بودند و ادعا می کردند که لازم نیست بچه ها فارسی دری یاد بگیرند و باید انگلیسی و دیگر زبان ها آموزش ببینند. ما اصرار کردیم که فارسی دری زبان مادری ماست و هرکسی باید خواندن و نوشتن یاد داشته باشد
بعد از صحبت های ما عده ای از آن خانواده ها راضی شدند و بچه های خویش را به مدرسه فرستادند. هر چند در این مدت بارها دیده ایم که خانواده هایی را که دوباره اقدام به مهاجرت می کنند و به راه می افتند. عملا اوضاع کمپ پایدار نیست
قبل از مدرسه یاد دارم که بچه ها تا ظهر می خوابیدند و در کمپ سرگردان بودند. با آغاز به کار مدرسه بچه ها از هشت صبح بیدار می شدند. ما امکانات کافی در مدرسه نداشتیم. حتی کتاب برای تدریس نبود و از روی گوشی به آنها آموزش می دادم. واقعا سخت بود که به بچه های کلاس اولی بدون کتاب درس بدهم چرا که آنها حروف و اعداد را اصلا نمی شناسند. هوا گرم بود و خبری از وسایل خنک کننده تا ماه ها نبود

مقشوش: وضعیت بررسی درخواست های پناهندگان در کمپ ریتسونا چطور است و آیا سرنوشت پناهندگان مشخص گردیده است؟
پناهندگان زیادی در این کمپ برای سالها بی سرنوشت بودند. این درحالی بود که خیلی از پناهندگان عرب بدون مصاحبه پناهندگی عملا درخواست پناهندگی ایشان قبول گردیده و از کمپ رفتند. پناهندگان افغان تظاهرات گسترده ای برگزار کردند و برای یک هفته جلوی ورود مسئولان به کمپ را گرفتند. سرانجام مسئولان قول دادند که مصاحبه پناهندگی را می گیریم. در ابتدا از نیمی از پناهندگان مصاحبه گرفتند اما برای مدتی روند متوقف شد و بعد از آن قانون عوض گردید. در قانون جدید گفتند که اول از شما مصاحبه ترکیه را می گیریم و می بایست ثابت نمایید که آنجا برای شما امن نبوده است و چرا از آن کشور امن سوم به اینجا آمده اید. با قانون جدید نگرانی زیادی به وجود آمده و خانواده هایی بسیاری دست به مهاجرت دوباره می زنند. از چندی قبل هم گفتند که کمک های نقدی را قطع می کنند