سلطه یک ساله امارت اسلامی و دروغ های دوست و دشمن
از غولهای رسانه ای تا حکومتها در جهان امروز تنها بی باور به دین و خدا نیستند بلکه به هیچ ارزش و اصلی به جز پول و منافع خویش معتقد نمی باشند. یک عده طرفدار لیگ دموکراسی معتقد می باشند که دموکراسی از هر اصلی حتی اسلام بهتر هست اما هر روز بیشتر از دیروز و به خصوص با شیوع کرونا ثابت شد که کشورهای لیگ دموکراسی در ناجوانمردی در تاریخ بی سابقه می باشند. اول به ایالات متحده آمریکا علمدار دموکراسی خواهان نگاه کنیم که واکسیناسیون را بهانه ای ساخت تا اتباع این کشور در انتخابات علیه ترامپ رای بدهند و این رفتار ضد انسانی تا جایی پیش رفت که به بهانه حمایت از قربانیان تروریزم نیمی از پولهای بلوکه شده افغانستان را بالا کشید. آنهایی که مثل من و شما از اصالتا از همین خاک می باشند اما سنگ دموکراسی را بر سینه می زنند، می توانند یکی از لطایف همین دموکراسی را به ما بیان نمایند؟ اگر ناتو و آمریکا به افغانستان حمله نمود، بیشتر از مخارج خویش با غارت و دزدی معادن افغانستان ( طبق گفته رسمی دونالد ترامپ رئیس جمهور سابق) به دست آورد. تازه قصه فساد بی سابقه حکومت سابق از کرزی و غنی نشئت نمی گرفت بلکه همین غربی ها از رهبران تا فرماندهان دزدی را شروع می کردند. بودجه های عوض دار جهانی مثل گوله برفی بود که با اختلاسها از خارج تا کابل ذره ذره آب می گردد و از آن گوله برای مردم عامه چیزی باقی نمی ماند. هر چند لیگ دموکراسی خواهان کارنامه غیر افتخارآمیز دارد اما کارنامه لیگ کشورهای اسلامی و حتی آسیایی نیز آنچنان تفاوتی ندارد. تفاوت اینها تنها در لباس و نام رهبران ایشان خلاصه می گردد
مجرم اول: چه کسی به کشورهای اسلامی، همسایه، منطقه ای و جهانی گفته که امارت اسلامی را به رسمیت نشناسند و اتباع افغان را به هیچ کجا راه ندهند اما همکاری های اقتصادی و اجرای پروژ های زیرساختی در افغانستان را ادامه دهند؟ اگر امارت اسلامی بد می باشد پس چرا دست از کار در معادن، جاده ها و... برنمی دارید و حاضر نیستند منافع اقتصادی خویش را رها کنید. اگر حکومت امارت اسلامی ارزش دارد تا با آن همکاری اقتصادی داشته باشند، همان طور که زیربنای دنیای فعلی اقتصاد هست پس چرا آن را به رسمیت نمی شناسند؟ واقعیت این است که حتی کشورهای اسلامی نیز به هیچ دین و آیینی جز پول معتقد نمی باشند. تنها تفاوت کشورهای اسلامی با لیگ دموکراسی در آن هست که نام رهبران این کشورها با صفت ملا، شیخ و سید آغاز می شود و از سنت اسلامی تنها بسم الله در اول سخنرانی را از یاد نبرده اند. کدام افغان به غرب مثل آمریکا اجازه داده که پولهای افغانستان ( به خصوص پولهای بخش خصوصی) را بلوکه نمایند اما وقتی قرار هست برای زلزله ویرانگر و سیلهای نابود کننده اخیر افغانستان از پولهای خودش استفاده کند تا به داد مردم برسد، همین غرب با هزار و یک منت و شرط حاضر نمی شود که به داد مردم برسد. حتما در دین و آیین دموکراسی خواهان رنگ چشم و موها بالاتر از بشردوستی می باشد
مجرم دوم: غرب و شرق از جمله کشورهای همسایه و منطقه ای با تمام فریبکاری ها اما یک ویژگی دارند که دروغ اصلی خویش را فراموش نمی کنند. واقعا بعد از یک سال ماجراجویی مقامات امارت اسلامی نفهمیده اند که هیچ راهی به جز اجرای مشوره نخبگان سیاسی داخلی و خواسته اصلی خارجیان ندارند؟ درست است که آمریکا برعکس نقاب بشردوستانه و مدعی حقوق زنان که همه اینها دروغی بیش نیست در پشت پرده تنها خواهان این بوده که به نوکران دزد و خائن خویش یعنی رهبران قومی و فاسد حکومت سابق در این امارت اسلامی نیز کرسی داده شود تا این حکومت را به رسمیت بشناسد. هر چند امارت اسلامی زیر بار این فشار ظالمانه نرفته اما مگر هر نخبه سیاسی که ملا و طالب نیست، آیا دزد، فاسد و جاسوس می باشد؟ مگر طالبان از عرش آمده اند که فکر می کنند حکومتداری بدون حضور نخبگان غیر طالب باطل است و فقط ایشان مورد حمایت خدا هستند. مسئولان امارت اسلامی یک سال ماجراجویی کردید اما اگر پنج سال دیگر هم ادامه دهید امکان ندارد غرب و شرق بدون حکومت همه شمول شما را به رسمیت بشناسد. این سالی که گذشت ثابت نمود که مشروعیت بین المللی از داخل آغاز می شود. آیا زنان معترض در خیابان، نخبگان مخالف و... شما را پذیرفته اند که توقع دارید در خارج کسی شما را بپذیرد؟
یک سال حوادث بسیاری گذشت و معنای همکاری کشورهای شرقی مثل چین و کشورهای اسلامی را واقعا دیدیم. در این یک سال حوادث زیادی مثل جنگ اوکراین و روسیه، جنگ داخلی در تاجیکستان و ازبکستان، یار کشی غربی-عربی- عبری در برابر یار کشی شرقی-ترکی همچنین حتی ترورها و کودتاهای مختلفی اتفاق افتاد. امارت اسلامی با تمام ایرادهای وحشتناک اما واقعا توانست بی طرف بماند و حاضر نشد به بهانه حمایت شرق مثل روسیه از تجاوز روسها در اوکراین حمایت نموده و یا به یکی از دو طرف منطقه بپیوندد. طالبانی که همکاری های اقتصادی و انکشافی را هم با چین و هم با کشوری مثل ترکیه داشته و هیچ گاه از مذاکره با غرب دست برنداشته است. اما تمام این ارتباطات اقتصادی ثمره بلندمدت دارد و به زودی استخراج نفت در شمال یا معدن مس عینک به نتیجه نمی رسد بلکه راه حل مشکلات از منظر کوتاه مدت یافتن مشروعیت داخلی هست که با برگزاری نشست علما به دست نخواهد آمد. با جنگ اوکراین و جنگ داخلی در قزاقستان، ازبکستان و... فرصت بی نظیری برای انکشاف و توسعه زیرساختها و معادن منحصر به فرد افغانستان بود که با ارزشتر از نقت عربستان می باشد اما حیف یک سال گذشت و مردم تنها فقر را لمس نموده و خبری از حکومتداری عقلانی و همه جانبه نبود تا مردم بتوانند زندگی کنند
احمد سهیل احمدی
16.8.22